Bitmiyor ki Sözlerim

Çok mu değişik ki dünyam

Neden anlaşılmıyorum

İsteklerim mi  sınırsız

Fikirlerim mi kararsız

Düşüncelerim mi yararsız

Ben kimin neyine maniyim

Hangi zevklerinin önünde

Geçilmez engelim

Konuşturdular mı ki beni

Ne düşündüğümü biliyorlar

Fikirlerim  çıktı mı gün yüzüne

Hemen üzerini çiziyorlar.

Ben, beni anlatmadan

Tanımlanıverdim

Adımı mı atmadan

Çalımlanıverdim

Bilmiyorsanız beyler

Ben bir insanım

Bırakın beni tanımlamayı

Kendimi ben anlatayım

Görmek istediğinize değil

Olana baksanız

Gerçeği göreceksiniz

Belki de seveceksiniz

Kimseyle uğraşım yok

Kurulu dünyanıza sözüm yok

Gözüm de yok

Düşünceniz sizinle yaşasın

İstediğiniz kadar.

İnsanlığın tüm değerleri

Saygındır benim için

Zulüm olmasın yeter

Tek istediğim özgürlük ve barış

Bilimde ve insanlıkta yarış

Bunları düşünüyorum

Kime  ne zararı var hakim bey

İnsanların  başka insanlara

Çıkar için nasıl davrandığını

İstemeden de olsa görünce

Beni ben yapan duygularım

Bana isyana geçiyor

Kahrolası bu ortamda

Yitirdiğin yeter diyor

Yaşananlara şahit olmanın

Bana verdiği çekilmez azap

Öylesine bitkinleştiriyor ki;

Bu eylemi gören gözlerime

Hisseden beynime

Beni haberdar ettiği için

Ne beddualar edesim geliyor

Bir anlayabilsen?

Hak etmediğim zenginliği

Ehli olmadığım bir makamı

Bir tür tatmini sağlamak için

Zulme eyvallah demeyi

İstemiyorum hakim bey.

Bu halime ne denir?

Ne olduğunun bende tarifi yok

Ne kendimi anlayabiliyorum

Ne insanlığı  tanıyabiliyorum.

Bir tarafta açlıktan ölen çocuklar

Bir tarafta keyf için köpek besleyenler

Dinliyorsun, herkesin haklılıkları var

“İnsanlardan daha vefalı hayvanlar,

Hiç değilse riyakar ve hilebaz değil “diyenler

Keyf için hayvana miras harcıyorlar

Diğer taraftaki görüntüler içler acısı,

Bu insanlığın değil de kimin açmazı

Bunun ortası nasıl bulunacak hakim bey

Savaş  rezaletine şahit olmak

Yakınlarda hissetmek

Menfaat çıkar hayalleri ile

Dünyanın her bir tarafında

Salyalar akıtarak

Binlerce masumun ölümünü sağlayan

İnsan ırkından olmak

Aşağıların aşağısı gibi geliyor

Hayvanlar alemini seyrediyor

Onunla dinleniyorum

İnanç için isyan sayılmazsa

Onlardan olmayı tercih ediyorum

Bunlar kendi kendime sorgum

En içten geçen duygum

Ne yapabilirim hakim bey

Öyle   oluyor ki bazen

Ölmeyi arzuluyorum

Son günlerde bu isteği

Daha sıkça duyuyorum

Susturmak istesem de içimi

Daha baskınca ağlıyorum

Bozulan her şeyden

Bir an önce uzaklaşmayı

Arkama bakmadan koşmayı

Daha temiz görüyorum

İnsanı değerleri özlüyorum.

İşte yaşananların bir versiyonu

Ne tarafa baksan kırık dökük her şey

Bunları düşünüyorum hakim bey

Yine kendime dönüyorum

Yine uyuşuyor beynim

Kendimden bile tiksiniyorum

İnsan olduğumdan utanıyorum

Midesi bulananların boşaltarak,

Sıkıntıya düşenlerin   ağlayarak,

Stresli olanların bağırarak

Bir şekilde rahatladıkları.

Ama benim beynim bulanmış

Ve bir türlü içini boşaltamıyorum.

Hiçbir şeyle yıkayamıyorum.

Öylesine pis bir durum ki;

Ne yaşamada kalabiliyorum

Ne ölmeye gidebiliyorum .

Ne yapmalıyım Hakim bey.

  Ankara,   Hüseyin Koç 1999

İnanan insanlara, inancını yaşmaya çalışanlara, büyük bir kin ile bakılıyordu o yıllarda. Bütün Müslümanlar sindirilmeye hatta yok edilmeye çalışılıyordu. 28 Şubatı hatırlayanlar bilir. Allah bu millete o günleri bir daha göstermesin. O günlerin isyanıydı bu son şiirler. O günkü ortamı şikayet ediyordum. Şiir çok uzun olduğu için bir kaç bölümde yayınladım.