Yalnızlık Bir Hal Değilmiş

Yalnızlık tohumlarını arıyorum

Yakıp atayım diye

Meyveleri burada kendisi yitik,

Düştüğü yer yeşilken, bittiği yer yıkık,

Uğradığı sıcak bedenleri bile soğuk.

Meçhule doğru akıyor oluk oluk.

Yalnızlık, bir hal değilmiş meğer

Gidenlerin bir daha dönmediği diyar

Nüfuzun, nümayişin, süfli tarzların

Hükmünün yittiği yermiş.

Tamahın doyumsuzluğun umutların

Acı bir şekilde bittiği,

Ağlayarak dünyaya gelenlerin

Gözyaşlarını tüketip gittiği yermiş.

Yalnızlık,  

dikili taşlar arasında

Yanından geçenleri  ürpertir

Kimsenin haber getirmediği

Hiç bilinmeyenlerin  diyarı

Düşünenleri bile titretir

Bir ben miyim diyorum

Bu kalabalık suskunlar arasında

Sıra sıra tünemişler yanında

Kendisiyle baş başa

Dışardan kimsenin fark etmediği

Düne kadar herkesle beraberken

Şimdilerde  selamın bile verilmediği

Otlar çöpler topraklar altında

Işığı sönük karanlıklar ortasında

Bakıyorum etrafıma

Benimle aynı durumda

Başkaları da var burada

Meğer bir haber alınıp verilmezmiş

Gidilen bu son yolculukda..

Şubat 2003