BEKAR ODAMIN

Bekar odamın camı çatlak,

Fırtına ile şen şakrak,

Sallanıyor perdenin her bir yanı

Kırık dökük saksıda

Boynunu bükmüş çiçek ve yaprak

Esinti var hem de soğuk

Elektrik sobası ortada

Görüntüsü bile donuk

Bir saat yansa üç saat sönük

Eski bir ranza, her yeri çürük!

Üşüyorum, yatağımda dahi

Gecenin bir yarısı büklüm, büklüm

İçimde yokluğun, oda da yokluk

Ben yokluğuna küskünüm

Odam yoksulluğa

Kulaklarımda uğuldayan fırtına sesi

Beni bağrına basan rüzgârın

İçime işledi nefesi.

Hüseyin KOÇ

Şubat l977-İNCESU/ANKARA

BİTMESE BU GECE

    

      

Bitmese bu gece

Hep devam etse

Ne olur sürüp gitse

Bu gece hiç bitmese

Işıklar pır,  pır ederek kalsa

Hep böyle dursa bu gece

Rüzgar çok hafiften esse

Bozmasa bu halini

Parlayan ışıklar şuraya düşse

Yapraklar hafifte hafiften

Hışır, hışır ederek dursa

Gösterebilse kendini çiçekler

Etrafımda gürleşiverse

En güzel bestelerini yapsalar

Geçe kuşları ve böcekler

Bu gece bir sonrakiyle

Birleşiverse

Gündüzler başka yere

Yerleşiverse

Mehtapta konuşmak için

Dilleniverse

Rüyalarım hiç bozulmadan

Tatlı, tatlı devam etse

Mutluluğu bulduğum şu anım

Sürüp gitse ne olur.

Anlamlı şeyler

Meşgul etmese beni

Bir defacık olsa bile

Bu sanal  alemde kalsam

Yıllarımın böylece

Geçip gittiğini sansam

Ne olur?

ANKARA-1977

HANİ GELECEKTİN!

Kalabalığın gurbete çıktığı yerde

Güneş yorgun gözlerini kırparken

Uğurlarken geleceğim demiştin

Sessizce  boynuma sarılarak

Hem gülücük hem de umut vermiştin

Hani nerdesin!!?

Gözlerim hasretinle yollarda

Bekledim bilmediğim bir zaman

Göründü seninle gidenler bir bir

Anlaşılınca yokluğun

Karanlığa bürünüverdi tüm şehir!.

Hani nerdesin!..?

Gecenin son çeyreği biterken

Acıyla yorgun düşüp yığılmışım

Işıklar yanıp sönerken garajın girişinde

Artık yaşayan bir ölü olmuşum.

Hani nerdesin!!?

Sonu gelmez bekleyişe başlarken

Kızaran ufuklarda horozlar sustu

Umut umutsuzluğa dönüp giderken

Anladım ki artık her şey bomboştu

Ben yıkıma, sen bilinmeze merhaba derken.

Hani nerdesin!!?

Silinmeyecek yerimde, aklımda kaldın

Yanında yaşlanmayacağın bir ömrü çaldın

Kim bilir, başlarken bu değildi muradın

Gerçeğin bu olsa da  
Sanmayasın ki ahımı aldın.

Hüseyin KOÇ/Ankara/I5 mayış l981

ÇOK UZAKLARDASIN

Çok uzaklarda olsan bile

İçimde yaşıyorsun

Uzayıp giden özlemine

Hayalini taşıyorsun.

Yanımda olmasan bile

Çevremde dolaşıyorsun.

Neşeyi arzulasam da

Kabuslarda kalıyorum

Unutmayı istesem de

Düşünceye  batıyorum

Rüyamdasın  her gece

Etrafımda  gündüzün

Hani nerde o günler

Sen anaçtın ben se kuzun.

Hüsyenin KOÇ

HASRETİ YERİNDE YAŞAYIM DEDİM

Hasreti yerinde yaşamak için

Gittiğim yerlerde sen yoktun

Alev topu gibi yandı içim

Kurudu sandığım gözlerimden

Akan gözyaşıydı sicim, sicim.

Geriye baktığında

Her şeyin üzerine

Sis perdesi çökmüş

Aradan sızanlar

Kırık dökük görüntüler

Yarı hatırlanır fısıltılar

Şimdiye kalan

Hevesle yazılan

Sararmış sayfalar

Kurumuş ağaçlardaki

Belli belirsiz kazıntılar.

Eskiye ait hiçbir şey

Kalmamıştı yerli yerinde

Her şey çok dağınık düzensiz

Başkalaşmış, değişmiş o yerler

Bana ne söyleyebilirdi ki sensiz!

Biliyor musun, neydi gördüğüm

Daha çok hasret

Daha çözümsüz düğüm.

Her bir taraf bomboş

Sensiz viran olmuş

Nağmeli kuşların yerini

Baykuşlar almış

Ne sen vardın orada

Nede senden bir iz

Okşayan serinlik şöyle dursun

Fırtına bile ilgisiz

Tüm güzellik yok olmuş

Kalıvermiş sevgisiz

Hasreti yerinde yaşayım için 

Bin bir umutla

Günlerden bir gün

Seni ilk gördüğüm

O yerlere döndüm

Güya 

Hasret giderecekti!

Yıllardır suskunluğuma

Kim bilir neler söyleyecekti!

Oysa hayallerimi de kaybettim

Acıların en yenisini

Teselli yolunda keşfettim 

Temmuz 2003

BELİRSİZLİK

Belirsizlik

Yalnız odamın balkonunda

Derinine daldım akşam mehtabının

Aheste müziğin sesi kulağımda

Tadını çıkarıverdim ağlamanın

Acılar özümden ırak değil

İç içe girmiş onlar bende

Hayaller hisler merak değil

Kederle yoğrulmuş anılar bende

Esen rüzgar saçlarımı okşadıkça

İnce bir sesin içine karıştım

Kurak gözlerim nemlendikce

Biten mehtap da karanlığa alıştım

Çektim sigaramı nefes,  nefes

Çayımı aldım yudum, yudum

Bitmeyen acıların içinde

Meçhule doğru savruldum.

Kapladı her yeri derin bir sessizlik

Bırakmıyor yakamı güvensizlik

Ölümden farksız oldu

Gece ve bendeki belirsizlik.

Bir gün daha karıştı karanlıklara

Gece fısıltısıyla birlikte

Kayboldu bir nokta sonsuzlukta

Kesildi mırıltılar titreyen dudaklarda

Hüseyin KOÇ

HAYAT VE İNSAN

İnsan bu

Anlaşılması zor

Anlatımı kolay

Her anı başka bir olay

Bazen semah’ ta

Bazen se  halay

Bazen bir damla yaşta

Bazen oynaşta!

Bazen bir yolculukta

Bazen gizemli karanlıkta

Bazen bir sözde

Güzel bakan bir gözde

Farklı ortamlarda

Duygu alemine salınırlar

Dostlarla hatırlanırlar

Etkilendiğinde bir şeyden

Bir ah çeker içinden

Paylaşır anılarını

Güncele dalıverir peşinden

İnsan, bir güne benzer

Gündüzü yaşadığı gerçek

Gecesi onun örtüsü

En fazla iki nesil

Söylenirse türküsü

Sonra arkası gelmez

Unutuluverir gerisi

Ağlayarak

Geldiği dünyaya

Ağlatarak göçüp gider

Doğuşta ezanı dinlerken

Gidişte namzettir salaya

İşte bir insan hikâyesi

Varsa ardından

Ağlar annesi.