BEKAR ODAMIN

Bekar odamın camı çatlak,

Fırtına ile şen şakrak,

Sallanıyor perdenin her bir yanı

Kırık dökük saksıda

Boynunu bükmüş çiçek ve yaprak

Esinti var hem de soğuk

Elektrik sobası ortada

Görüntüsü bile donuk

Bir saat yansa üç saat sönük

Eski bir ranza, her yeri çürük!

Üşüyorum, yatağımda dahi

Gecenin bir yarısı büklüm, büklüm

İçimde yokluğun, oda da yokluk

Ben yokluğuna küskünüm

Odam yoksulluğa

Kulaklarımda uğuldayan fırtına sesi

Beni bağrına basan rüzgârın

İçime işledi nefesi.

Hüseyin KOÇ

Şubat l977-İNCESU/ANKARA